Rinck kan veel verhalen.....

Ontmoeting met woestijnbewoners
We werden, en dat hebben jullie kunnen aanschouwen, gedropt in de woestijn. We mochten de ezel en de geiten ""begeleiden"  naar een door de GPS aangegeven locatie, de berg zand met een mooie Indiase man en de Peking Express vlag erop.

Dit alles zou plaatsvinden na een treintocht van meer dan 1000 km! Die treintocht  was behoorlijk uitgelopen en volgens mij was het nooit de bedoeling geweest om ons pas tegen vijven in die woestijn te droppen. Maar goed dat gebeurde dus toch, wat inhield dat we moesten overnachten in de woestijn! MAAR HOE DOE JE DAT??? Er werd ons gezegd dat het verstandig was om niet te dicht bij het struikgewas naar een slaapplek te zoeken, dit ivm. "wilde dieren". Ik Had al gieren zien vliegen en die waren prachtig maar ook zeker onheilspellend.Wilde dieren in de woestijn, wat moest ik me daar bij voorstellen? Verder geen enkele aanwijzing, we moesten ons maar redden. Water is wat we extra meekregen, aber weiter nichts, nothing, niks! We hadden gelukkig nog wat chips (is J.gek op dus...) en wat oud brood,….een echte woestijnmaaltijd. En geloof me, chips op je brood is goed te eten!!! Met het flessenwater ook een soort gevangenismaaltijd maar goed, 't is Peking Express en je kunt alles verwachten.

Wij op zoek naar een plekkie. De deken van de ezel gesleurd en een redelijk steenvrije bodem gevonden. What next? Vuur!. We hadden lucifers bij ons dus wat papier (wc.papier, zelfs nog van de eerste verhalen) en de fik erin. Takkies erbij en het fikt!. Takkies moesten gezocht worden en dus Rinck op pad. Er waren er voldoende, een soort woestijnmelde, (struik) die voldoende verdord was om te branden. We hadden echter nogal wat nodig en de duisternis begon al te vallen. Het was rond een uur of zes. Snel dus zo veel mogelijk hout sprokkelen en J. hield het vuur gaande. Ik vond ergens een hoop struiken, maar die zaten nogal vast en ik begon eraan te sjorren. Plots hoorde ik een sissend geluid en schrok van de bewegingen die ik in de schemering waarnam. Verdomme een slang, een sissend stuk bewegend hout kwam op me af. Ken de soort niet maar het was een soortement ratelslang die angstvallig dicht bij me kwam. Schrikken en rennen dus. Nou, ik ben een grote jongen maar echt zeven kleuren in mijn broek hoor! Ik Heb J. niets verteld, we hadden ook al woestijnratjes waargenomen en de nacht moest nog beginnen!!

Het hout heb ik uit andere richtingen gehaald en niet meer aan struiken zitten sjorren. Verder prima geslapen hoor, behalve dan die deken van de ezel waar we op sliepen, die stonk en niet te weinig, maar alles went.... behalve hangen!

Vreemdelingen in de woestijn
Van de trip door de woestijn is vooral het gedoe met die dieren is in beeld gekomen maar eigenlijk niets over de trip zelf behalve dan dat het zwaar was. En dat was het!!! Met name de temperatuur overdag was slopend was. Men, de productie, had bedacht dat we er een paar uurtjes over zouden doen maar dat werd de hele dag.

Eén belevenis tijdens die tocht was onze ontmoeting met een stel buitenlanders die een trip per kamelenkaravaan door de woestijn maakten. We troffen hen bij een oase op het midden van de dag. Onze ezel en geiten (hun melk was heerlijk trouwens!) hadden dorst en het water was door een lekkende jerrycan onderweg al in het dorre woestijnzand weggespoeld!. We besloten ook even rust te houden maar kwamen erachter dat we maar erg weinig meer te eten hadden. Vragen? Jorien zag het niet zo zitten en liet mij weten dat ik voor het schooiwerk was aangenomen!!!!


Goed ik met "lood" in de schoenen naar de karavaan toe. Het bleken Zweden en Duitsers te zijn die een ontdekkingtocht door de woestijn aan het maken waren. Ze waren van alle gemakken voorzien en in een provisorisch keukentje werden de meest heerlijke gerechten voor hun klaargemaakt. Goed ik stelde mij voor en vertelde hun dat ook wij met een tocht bezig waren echter een tocht zonder keuken en mondvoorraad. In mijn steenkoolengels probeerde ik hun duidelijk te maken dat met hun mee-eten niet hoefde maar of ze misschien wat over hadden.

De plaatselijke bevolking in de vorm van een aantal kinderen was ook op het lawaai en vooral de camera afgekomen en stonden erbij en keken ernaar! We kregen schoorvoetend wat mee, dwz. wat pannenkoekjes en fruit, heerlijk natuurlijk en met deze buit toog ik triomfantelijk naar Jorien.

Tijdens het nuttigen van deze buit zagen we een deelnemer van de karavaan op ons afkomen, we zaten een paar honderd meter verderop bij het water omdat de ezel en geiten nog steeds aan het drinken waren. De man, de Zweed, begon vreselijk op mij af te geven. Hoe ik het wel in mijn bolle hoofd kon krijgen om in dit land waar jaarlijks miljoenen kinderen van de honger sterven, als rijke westerling, eten kon vragen terwijl er kindertjes toekeken die mogelijk nog veel meer honger hadden. We schrokken en waren te verbouwereerd om te reageren, al etend (schande) probeerde ik er nog iets uit te krijgen maar kon moeilijk de goede woorden vinden. Was het dan wel op zijn plaats om als rijke westerling door de woestijn te trekken met zo'n kamelentrip en je te laten bedienen door de Indiase bevolking die er maar een stuiver voor krijgt.

Het was een slechte discussie op een verkeerd moment, een totaal verkeerde plaats tussen twee totaal verkeerde mensen. Natuurlijk brengt het toerisme geld in het laatje en natuurlijk kun je je afvragen of een programma als Peking Express juist in dit soort landen gedraaid moet worden maar wij stonden voor het voldongen feit en waren al 6 weken met de tocht bezig en hadden van de plaatselijke bevolking niets dan lof en hulp ervaren.

We vervolgden onze tocht met ezel en geiten voortslepend maar het ging niet van harte!!!!

Music in the desert
Na het vorige verhaal van de oase liepen we door in de in het oog oneindige woestijnzand. Wat grappig was dat we wel steeds de paden moesten zoeken omdat vooral de ezel weigerde door het mulle zand te lopen, zo dom zijn ze dus ook weer niet! Gelukkig was er van tijd tot tijd wat begroeiing zodat je steeds daarop kon richten: "Tot die boom daar en dan even rusten Jorien", zei ik dan om vooral mezelf op te peppen want ik had het echt zwaar!!

Goed we lopen en lopen , nou ja lopen is daar meer sjouwen maar goed! In de verte zien we twee gedaanten dichterbij komen en ik dacht nog even aan de regisseur van het volgbusje. Toen ze op een paar honderd meter genaderd waren was er ook geluid te horen die aan muziek deed denken. Jullie weten vast nog hoe ik over sommige plaatselijke muzikale klanken dacht: kattengejammer! Ook dit geluid deed me hier gelijk weer aan denken en ik begon het al direct vreemd te vinden. We liepen "midden" in een godvergeten grote woestijn en Pakistan was dichterbij dan Bombay dus.... ik bedoel maar.

Ze kwamen dichterbij en de gedaanten kregen een smoel oftewel het waren een man en een vrouw! Het geluid dat ze voortbrachten werd ook duidelijker!
Hou je vast daar midden in de woestijn ver van alles liepen wij Grunnigers met een camerateam achter ons aan door dit godvergeten land en wij naderen een Indiase man en vrouw die in tegengestelde richting wandelden met een ghettoblaster tegen de man zijn oor gedrukt! Alsof we ergens in de achterwijken van een grote stad in Amerika liepen. Ongeloof maakte zich meester van ons en ik weet nog dat ik tegen Jorien zei: "Knijp eens in mijn arm want ik denk dat ik droom". De droom werd wreed verstoord door de vrouw die, toen ook onze gezichten voor hun duidelijk werden, bedelend op ons af kwam en met een klaaggezang duidelijk maakte dat ze geen geld hadden. Wreed, want ons was gezegd en aanbevolen hierop niet in te gaan omdat het gevaarlijk zou kunnen zijn. Hoe een mooi verhaal wreed kan eindigen. “Muziek" in de woestijn en dan op deze wijze, onnavolgbaar en fantastisch om mee te maken!!