Rinck kan veel verhalen.....

Ik weet niet of ik er goed aan doe en of mijn populariteit, zo ik die al heb, na dit verhaal nog stijgt. Goed daar gaan we! Dit stukje tekst komt uit het verslag van pekingexpress.org:

De andere koppels racen ondertussen naar het Stenen Woud in Shilin. Sommige rotsen zijn daar 30 meter hoog. Tot hun eigen verbazing komen Jeroen en Manja als eerste aan. Zij mogen meteen aan de proef beginnen, want de race loopt gewoon door. Tussen de rotsen liggen 4 vragen over de race met meerkeuze antwoorden. Eén per koppel moet telkens het antwoord komen brengen bij Roos. Als het goed is mag je door, als het fout is moet je weer heen en weer rennen.

We hadden afgesproken dat Jorien de vragen voor haar rekening zou nemen en ik was er voor het (domme!) loopwerk. Nou dat ging dus mooi de mist in, want voor de eerste vraag moest ik al 4 keer heen en weer sjouwen. De route door dat park werd ons gewezen door bordjes met het logo van Peking Express. Toen ook de tweede vraag waardeloos verliep (3 keer op en neer) begon ik toch wel stevig te balen. Daar komt bij dat de route steeds moeilijker werd. Het was niet alleen lopen maar ook klimmen en dalen! Nou ben ik een soort diesel en liep mij langzamerhand wat warm. Onderweg had ik al verschillende malen geprobeerd om de goede antwoorden van de anderen te ontfutselen maar daar werd niet op ingegaan. Sterker ik kreeg alleen maar boze en bozere blikken toegeworpen. Vooral Steven keek mij smerig aan en liet niets los, ook niet toen ik zei dat het toch niet hielp dat geren wat hij deed. Hij ging werkelijk als een speer. Maar goed ik zag wel al aankomen dat het met ons niks werd dus haalde ik de trukendoos maar tevoorschijn!

De weg werd door bordjes aangegeven en ik ben nou eenmaal bordenverzamelaar. Ik dacht: "Niet gek zo'n bordje voor mijn verzameling en zo kan ik ook de race wat in het honderd sturen." Met andere woorden: eentje gepikt en de andere omgedraaid in een verkeerde richting. Wel zo dat een camera mij niet kon volgen! Het effect, hou je vast.... te dom voor woorden!!! Wie een kuil graaft voor een ander....!!
Bij de eerstvolgende passage stonk ik er zelf in.... ik verdwaalde door dat park en daarom moest Jorien ook zo lang wachten....nou ja dat verzin je toch niet!!!

Boontje komt om zijn loontje,maar ik heb het bordje nog hoor!! Dat wil zeggen: het hangt bij Jorien op haar kamer!!!

Nog een verhaal  wat zich afspeelde in het Stenen Woud in Shilin
Ik hoef jullie niet opnieuw te vertellen dat wij het niet echt goed deden!  Mijn jongste zoon had mij bij het afscheid in Nederland zijn eigen gelukssteentje meegegeven. Hij vertelde mij dat wij een beetje geluk best wel konden gebruiken. Nou niets bleek minder waar. We hadden tot dan toe redelijk veel geluk gehad.

De antwoorden op de vragen waren door het productieteam als  A,B,C en D op een steen gezet en die steen gaf je met het goede antwoord aan Roos. Nou wij dus niet. Ik heb god weet niet hoe vaak moeten sjouwen om de goede antwoorden in haar handen te deponeren. Maar wij hielden de moed erin, zowel Jorien als ik, zei de gek!

De middag was al gevorderd en 'k had het al behoorlijk gehad, 't hardlopen was veranderd in hardsjouwen en soms struikelen. Toch had ik nog oog voor de eekhoorntjes die mijn weg kruisten en ook hoorde ik van tijd tot tijd de valken schreeuwen. Bij Roos aangekomen, voor de zoveelste maal, dacht ik laat mij nog es een grap uithalen! Gewoon ook om jezelf wat moed in te spreken en de gekte van het totaal duidelijk proberen te maken!!

Roos is een pracht van een vrouw en weet ook zeker humor op dat soort momenten te waarderen. Ze stond klaar en 'k zag aan haar manier van kijken dat ze met me te doen had. Ook zij stond daar al de hele middag in die gloeiend hete zon!! Ze had er al voor gezorgd dat er extra water voor ons langs het parcours was gelegd omdat ze bang was dat we zouden uitdrogen.
Goed ze stond klaar met haar handen uitgestrekt:  "En Rinck heb je nu het goede antwoord?" (of woorden van gelijke strekking!!) Ik gaf haar het gelukssteentje van mijn zoontje in plaats van de steen met daarop een A. Ze keek mij aan alsof ze water zag branden en wist even niets uit te brengen.  Ik begon direct te lachen en gaf haar vervolgens de grotere steen met weer het verkeerde antwoord. Ze wist echt even niets uit te brengen en lachte mij de terugweg naar het goede antwoord toe. Mooi hé !