Stukje dagboek:
Wat een ongelooflijk land en wat een trip, onbeschrijflijk, en dan één dag hier en aan het eind van die dag met z'n allen op het politiebureau!!!
Nou , tís net of ik herbeleef , door het te schrijven voelt het weer alsof je daar bent! Ik hoor de Eksters weer schreeuwen. Goed ,uitleg. De eerste dag Peking had ik hiervoor al iets van beschreven. We zijn in de taxi, hadden wij niet de 4de?, buiten de stad gebracht, we praten dan weer over een paar uur rijden hoor!. Gedropt en eigenlijk gelijk een lift of eentje ?, nee twee ,drie achterelkaaraan , vrachtwagens. Daarna een busje, VWachtig kwa vorm, we mochten achterin zitten bij een stel jongeren die vanwege het geloof naar een bijeenkomst gingen> Haast de hele dag met hun gereist maar het mocht maar tot 16.30. Grdropt in één of ander kutdorppie in de bergen op een plaats waar buitenlanders en dus ook andere talen nog nooit waren doorgedrongen. Toch iets gevonden om te slapen bij een boerenechtpaar met , hou je vast, twee!!! kinderen, van die aardige schaapjes waar je eigenlijk tegen wil zeggen : "doe toch je ogen eens open!". Ok , na de kennismaking en de verontwaarding over mijn lengte, de haarkleur van Jorien( henna hoor!) en mijn maat schoenen (47 met pijn!)had ik eigenlijk wel even zin om het dorp wat door te lopen. Oh , had ik maar..... Tijdens mijn wandeling trok ik de aandacht van de dorpelingen én de politie. Zij probeerden mij te vragen wat ik daar te zoeken had, dwz. dat vermoeden had ik. Communiceren met chinezen kon alleen Jeroen (bleek nadien) en was/is niets voor mij. Door de aanloop van mensen én politie ( d'r waren intussentijd wel al zo'n 10 apenpakkies bijgekomen) kwam ook een deel van de crew maar es kijken. Goed om kort te gaan, we werden opgepakt en in collonne naar het politiebureau afgevoerd, die lag wel weer op een uurtje rijden hé. Daar aangekomen konden we gaan zitten in een vreselijke ruimte waar wij van PE aan één kant kwamen te zitten en onze bewakers aan de andere kant. Een soort filmscene, heel onwerkelijk. Wachten, wachten en wachten. De securitie van PE (ook daar was in voorzien) was opgeroepen en ook hun tolk moest meekomen. Dat duurde natuurlijk ook weer een paar uurtjes. Inmiddels was het rond twaalfen middernacht, moe, honger, balen, vervelend en alleen een kopje chinese thee (thee met heel veel bladen erin!)Een hele sinistere sfeer inmiddels waarbij we elkaar lacherig maar ook zenuwachtig aankeken omdat geen van allen goed wist wat we ermee aanmoesten. Na het lange wachten kwam uiteindelijk de verlossing in de vorm van Mark die de chinesen ervan wist te overtuigen dat alle beelden gewist waren. Dat was namelijk de bottelnek, we waren door restricted area gereist en vanwege a nuclear power station die km. verderop stond mochten we daar niet reizen. Goede voorbereiding dacht ik zo!! In collonne naar buiten de provincie gebracht en ook de andere koppels op der hoogte gebracht van dit onheil. s'Nachts tegen tweeën gegeten in een prachtig Hotel met de rest van de crew, wie zei ook al weer dat het bikkelen was dat PE-gebeuren!
Wat een start van de race, Rinck & Jorien waren twee dagen van huis en zaten al in de nor! collega's hadden het al voorspeld, k'was mijn eerste fles wijn al kwijt!
Morgen meer?
was getekend 8-berg
